ಇತಿಹಾಸದ ಹಿಮದಲ್ಲಿ

   ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಚರ್ಚೆಯು ಸಂವಿಧಾನ ರಚನಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಸಮೀತಿಗಳ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಣಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಭಾರತ ಸಂವಿಧಾನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಲಾಗುವ ಪ್ರಜೆಗಳ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಅಂತಿಮಗೊಳಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊತ್ತಿದ್ದ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಉಪ ಸಮೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ಮೊದಲು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಕೆ. ಎಂ. ಮುನ್ಶಿ ಮತ್ತು ಮಿನೂ ಮಸಾನಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದಾಗ ಸಮೀತಿಯ ಸದಸ್ಯರು ಸಮ್ಮತಿಸದೇ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ರಕ್ಷಣೆಯುಳ್ಳ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಂಗ ರಕ್ಷಣೆಯಿಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳೆಂದು ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ವಿಂಗಡಿಸಲು ಮುಂದಾದರು. ಒಂದೆರಡು ಸಭೆಗಳಲ್ಲಿ ಚರ್ಚಿಸಿದ ಬಳಿಕ ಉಪ ಸಮೀತಿಯು ಸರ್ದಾರ್‌ ಪಟೇಲ್‌ ನೇತೃತ್ವದ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳ ಸಮೀತಿಗೆ ತನ್ನ ವರದಿಯನ್ನು ನೀಡಿತು. ಆ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ನ್ಯಾಯಾಂಗ ರಕ್ಷಣೆಯಿಲ್ಲದ ಹಕ್ಕುಗಳ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿಸಿತ್ತು. ಈ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಉಪ ಸಮೀತಿಯ ಸರ್ವ ಸದಸ್ಯರೂ ಒಪ್ಪಿರಲಿಲ್ಲ. ಎಂ. ಆರ್‌. ಮಸಾನಿ, ಹಂಸಾ ಮೆಹತಾ ಮತ್ತು ಅಮೃತ್‌ ಕೌರ್‌ ಎಂಬ ಮೂವರು ಸದಸ್ಯರು ಧಾರ್ಮಿಕ ತಳಹದಿಯ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ದೇಶದ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆಯ ಭಾವನೆಗೆ ಧಕ್ಕೆ ಉಂಟುಮಾಡುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಅಧಿಕವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಐದು ಅಥವಾ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರವಾದರೂ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು. ಕ್ರಮೇಣ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತ

1. ತಿರುವಾಂಕೂರಿನ ವಿಲೀನ: ತಿರುವಾಂಕೂರು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಕರಾವಳಿಯ ಸಮೃದ್ಧ ದೇಶೀಯ ಸಂಸ್ಥಾನವಾಗಿತ್ತು. ಭಾರತ ಒಕ್ಕೂಟಕ್ಕೆ ವಿಲೀನವಾಗಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದ ಮೊದಲ ದೇಶೀಯ ಸಂಸ್ಥಾನವೆಂದು ಇದನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ 1946 ರಲ್ಲಿ ತಿರುವಾಂಕೂರಿನ ದಿವಾನ ಸಿ. ಪಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಅಯ್ಯರ್‌ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಉಳಿಯುವ ಅದರ ಇಂಗಿತವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು. ಖನಿಜ ಸಂಪನ್ಮೂಲದ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ರಹಸ್ಯ ಒಪ್ಪಂದ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಬ್ರಿಟಿಷರು ಅದನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಉಳಿಯಲು ಬೆಂಬಲ ನೀಡಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಜುಲೈ 1947 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ತನ್ನ ನಿಲುವನ್ನು ಬದಲಿಸಿದ ಅಯ್ಯರ್‌ ಭಾರತ ಒಕ್ಕೂಟದಲ್ಲಿ ಜುಲೈ 30, 1947 ರಂದು ತಿರುವಾಂಕೂರನ್ನು ವಿಲೀನಗೊಳಿಸಿದರು.   2. ಜೋಧಪುರದ ವಿಲೀನ: ಜೋಧಪುರವು ಹಿಂದೂಗಳೇ ಅಧಿಕವಾಗಿದ್ದ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಮಹಾರಾಜ ಹನುವಂತ್‌ ಸಿಂಗ್‌ನಿಂದ ಆಳಲ್ಪಡುತ್ತಿದ್ದ ದೇಶೀಯ ಸಂಸ್ಥಾನವಾಗಿತ್ತು. ಕರಾಚಿ ಬಂದರಿನ ಅನುಕೂಲ ಮತ್ತು ಮಹಮದಲಿ ಜಿನ್ನಾರವರ ವಿವಿಧ ಭರವಸೆಗಳಿಂದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಒಕ್ಕೂಟಕ್ಕೆ ಸೇರಲು ಜೋಧಪುರದ ಮಹಾರಾಜ ಉತ್ಸುಕನಾಗಿದ್ದ. ಆಗ ಗಡಿ ರಾಜ್ಯವೊಂದು ಕೈ ತಪ್ಪದಂತೆ ಎಚ್ಚೆತ್ತ ಸರ್ದಾರ್‌ ಪಟೇಲರು ಕಾತೇವಾಡ ಬಂದರಿನ ಅನುಕೂಲವನ್ನು ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿದರಲ್ಲದೇ  ವಿವಿಧ ಭರವಸೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿ ಜೋಧಪುರ ಭಾರತ ಒಕ್ಕೂಟಕ್ಕೆ ಸೇರಲು ಹನ್ವಂತ್‌ ಸಿಂಗ್‌ನನ್ನು ಮನವೊಲಿಸಿದರು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜೋಧಪುರ ಆಗಸ್ಟ್‌ 11, 1947 ರಂದು ಭಾರತ ಒಕ್